اولین روز شناسایی...!!!

خیلی شانس آوردم که تیکه پارم نکرد وگرنه دیگه الان عمو حسینی نبود که خاطره بذاره یا بتونه مثلا راه بره یا ببینه..!!!)

این قسمت:شرمندم بخدا...
سر ظهر بود.تو برق آفتاب.. دم زیرگذر سوم بودم اول خیابون رودکی.که یهو یه صدایی در اومد که:ببخشید جناب؟
رومو برگردوندم به طرف صدا..بله بفرمایین؟
جتاب شرمندم بخدا...
وشرو کرد به تعریف از وضعیت زندگیش وگذشته وحالش.
نون نداشتن ظهر بخورن.از نونوایی سه تا نون خریدم بهش دادم وآدرسشو گرفتم که در اولین فرصت برم شناسایی.رفتیم خونش.تقریبا هیچی توی خونش نبود به جز چهار تا دیوار سیاه وترک خورده.یه موکت وبخاری واجاق گاز کوچیکی که باهاش مصرفشو انجام میداد.
دوتا دختر جوون داشت.زنش به خاطر توموری که توی سرش داشته بود بعد از عمل متاسفانه فوت شده بود.
خودشم که با یکی از دختراش سوار موتور بودن که تصادف کرده بود.
یکی از پاهاش کوتاهتر شده ونیاز به عمل داشت.نمیتونست دیگه بره سر کار.نقاش ساختمون بود.
حتی به لباس دست دوم راضی بود.یعنی برای دختراش میخواست.
یه اتاق کوچیک ویه آشپزخونه.
اما بدترین قسمتش اینجا بود که همش میگفت شرمندم بخدا وهمیشه سرشو پایین مینداخت...
دیگه بسمه...باید برم با خودم کنار بیام تا دوباره حالم خوب شه واسه خاطره بعدی..

نه تنها ورودی خونه رو بلکه سقف دستشویی خونه اش رو هم با پلاستیک پوشونده بود..خیلی تمیز کارتن ها رو سرهم چیده بود..چندتا بشکه نفتی هم در خونه اش بود..
این خونه نه نیازی به سوال پرسیدن داشت نه پر کردن فرمی!
اما نمیشد ساکت موند..طبق معمول :خب حاج اقا چندتا بچه دارین؟ ..
یه دختر دارم که تو خونه اس..تو اشپزخونه خوابیده..تازه از سر کار اومده..دیشب شیفت شب بوده..کارش تو کارخونه اجر پزی ایه..دقیق یادم نیست چه کارخونه ای بود ولی خوب یادمه که میگفت کارش مردونه اس و سنگینه واسش اما چاره ای نداره..(اینا رو در حالی میگفت که صداش میلرزید)..
خودم تو تصادف کمرم اسیب دیده و زنمم تو خونه های مردم کار میکنه..خدا نخاد که مردی شرمنده زن و بچه اش بشه..خودم کارتن جمع میکنم..اما زیاد نمیتونم کار کنم..خرج دوا درمونم زیاده..
با یه سوال همه ی سوالای فرم ما رو پر کرد..
یه سوال بیشتر نمونده بود که بفهمی بدبختی از کجا اومد.. همین سوال هم شد واسم خاطره..
گفتیم حاج اقا بخاطر درد کمرتون چیزیم مصرف میکنید؟
انتظار داشتیم بگه هرزگاهی اما یه جوابی داد که هیچ وقت یادم نمیره..  
گفت شکر خدا به اینجا نرسیدم..بدبختم..اما بدبخت تر نکردم خودمو..

پارسال بود
یه در سبز رنگ و رو رفته بود
تو حیاط کوچیکش یه درخت خودنمایی میکرد
خونه ای که فقط یه اتاق و یه اشپزخونه داشت
تو اون خونه فقط یه پیرزن و پسرش زندگی میکردن
احساس کردم پیرزنه دلش گرفته
خواستم با یه لحن گرم باهاش حرف بزنم و از اون حال و هوا درش بیارم
اینطوری شروع کردم:
خوب مادر گلم نمیخوایی برا من یه کم درد دل کنی؟
انتظار داشتم شروع کنه به حرف زدن.فقط سکوت کرد
بدون اینکه خم به صورتش بیاد یه قطره اشک اروم اروم از کنار پلکش سر خورد و اینطوری جوابمو داد:
پسرم خیلی زوده بخوایی بشینی پای درد و دلای من
خیلی زوده....
مادری که ازش حرف میزنم 4تا جوون از دست داده بود و تک پسرش هم معتاد شده بود
شوهری نداشت تا کمک خرجش باشه
اما هنوز خدا رو داشت

اینجوری به خودتون اومدین؟؟؟

فوق العاده بود...
خدا قوت همگی....

khoundabi wrote:

باش تا صبح دولتت بدمد!!از این به بعد هر خاطره پنج هزار تومن
تازه با شرح جزییات تا هشت نه هم جا داره

 کی با آقای خوندابی حساب میکنه که بقیه خاطراتشونو بذارن ؟؟؟؟؟؟؟؟

بابا هزار تا کار داریم خداییش!!البته نه دقیقا هزارتا ولی 999تا کار داریم.من خودم که نمیرسیدم تازه اگه شبا دیر برسم خونه که فقط جنازم میرسه
چون کار همایش خیلی خیلی سنگین بوده بچه ها فک کنم چند ماه رفتن مرخصی که دوباره با انرژی بیان
کمرشون زیر بار این کارا خم شده...والاووو
همه بچه ها هستن...همه..فقط نمیان لگ این بشن وپست بذارن...!!!!هه هه

ناراحتی؟؟؟؟؟؟اصلا همینه که هست!!اگه ناراحتی برو شکایت کن!!!والا
اصلا کارا گذاشتن یهو پیش بیان!!اعتراضی داری میگم ادهمی بیاد اذیتت کنه ها!!هه هه

  
به قول وحشی بافقی:غلط کردم..غلط

سلام به همه
خدایا شکرت که منو با این انجمن آشنا کردی این جمله ایه که من بیشتر وقتا میگم.
دوستان خدا قوت و سلامتی بهتون بده خاطره هاتون فوق العادس ممنونم.

Shafiei wrote:سلام به همه
خدایا شکرت که منو با این انجمن آشنا کردی این جمله ایه که من بیشتر وقتا میگم.
دوستان خدا قوت و سلامتی بهتون بده خاطره هاتون فوق العادس ممنونم.

خوب شد گفتی یادمون نبود