آسیب شناسی کودکان بی شناسنامه

آقای حسن نژاد بنده هم مثل همه افراد جامعه موافقم که کودکان باید تحصیل کنند اما در زمانی که دولت خانواده های نیازمند را حمایت نمی کند اگر ضابطین دادگستری اقدام به جلوگیری از کار کودکی بکنند که تنها منبع درآمد خانواده است ,چه اتفاقی خواهد افتاد؟

آیا این ممانعت بی منطق باعث بزهکار شدن این خانواده ها نمیشه؟

بنظرم این قوانین با این نحوه اجرا دچار توالی فاسد خواهند شد

قسمت دوم:
طبق آمارهاي رسمي 32 هزار كودك بي‌شناسنامه حاصل 12 هزار ازدواج وجود دارد و البته اين آمارها کودک بی‌هویت و بدون شناسنامه حاصل ازدواج دختران ایرانی با اتباع بیگانه افغان و عراقی وجود دارد؛ کودکانی که با برگشت و فرار پدرانشان از ایران بدون شناسنامه و بدون هیچ حقوق شهروندی نزد مادرانشان زندگی می‌کنند.
از نظر آسیب‌شناسى به این کودکان بچه‌هاى غایب نیز گفته می‌شود؛ زیرا در سن تحصیل هستند اما به دلیل نداشتن شناسنامه نمى‌توانند به مدرسه بروند و به این ترتیب از ابتدایی‌ترین حقوق خود که شاید مهم‌ترین آن همان تحصیل است، محرومند. فارغ از فشار فقر و مشكل هويت‌يابي كودكان بي‌شناسنامه، فرآيند جامع‌پذيري اين كودكان به شدت دچار اخلال است. بازماندن اين كودكان از چرخه تحصيل، فرآيند توانمندسازي آنها را با اخلال مواجه مي‌كند و فقر آن تشديد مي‌شود و نابرابري‌هايي كه متوجه آنهاست افزايش مي‌يابد.
با اشاره به عضويت ايران در پيمان‌نامه حقوق كودك اين پيمان‌نامه حكم قانون را دارد و طبق ماده 2 و 7 اين پيمان‌نامه، همه دولت‌ها موظف به ارائه حقوق هويت و از جمله شناسنامه به كودكان حاضر در كشورشان هستند. طبق لايحه‌اي كه اخيرا براي ثبت تولد كودكان با پدر و مادر ايراني به مجلس رفته است امیدواریم كه با اجراي صحيح اين قانون، مشكلات كودكان بدون شناسنامه برطرف شود و صدور شناسنامه اين كودكان با حداقل پيچيدگي‌هاي اداري انجام شود
NGO ها و انجمن های مردمی زیادی برای کمک به این کودکان و حتی معتادان محلات معضل خیز تشکیل شده است ولی اگر ارگانهایی مانند شهرداری و از همه مهمتر سازمان بهزیستی کمی دلسوزی بیشتری در این رابطه کنند و به این انجمن ها یاری رسانند قطعاً اثرات مثبتی در بهبود این وضع رخ خواهد داد. این یک واقعیت است که کودکان بی‌هویت و بی‌شناسنامه به دلیل شرایط خانوادگی و اجتماعی که در آن به سر می‌برند براحتی در معرض آسیب‌های اجتماعی قرار می‌گیرند. اعتیاد، تکدیگری، جیب‌بری و... از جمله بزهکاری‌هایی است که کوچه‌ها و خیابان‌های شهرمان بستر مناسبی برای ارتکاب آنها توسط این کودکان می‌شود.
بررسی‌های انجمن‌های فعال در حقوق کودکان و همچنین سازمان بهزیستی کشور گویای این واقعیت تلخ است که درصد قابل توجهی از کودکان خیابانی معلول شرایط نامناسب خانوادگی و از میان همین کودکان بی‌شناسنامه و فاقد هویت، مشخص هستند. کودکانی که به طور ناخواسته و ناآگاهانه در معرض رفتارهای پرخطر قرار می‌گیرند.
همین احساس نگرانی‌ها از بابت خطرات و آسیب‌های اجتماعی که به نوعی تهدیدی برای کودکان خیابانی محسوب می‌شود موجب شده تا از یک ماه پیش کمیته پیشگیری و کنترل ایدز سازمان بهزیستی کشور طرحی را با هدف ارزیابی سریع رفتارهای پرخطر کودکان خیابانی به اجرا درآورد، طرحی که قرار است تا 8 ماه آینده به سرانجام برسد.

چرا ما الان مرزهایمان را نمی‌بندیم؟ این که بگوییم آنها بیاند و هرکار هم بکنند به ما ربطی ندارد و ما رسیدگی نمی‌کنیم. خب به هرحال اینها مرزهای کشور ماست و ما باید تاوانش را پس بدهیم. حاکمیت باید مرزها را ببند تا شهروندان در امان باشند.
در این صورت آن زن روستایی نمی‌آید هی صغرا کبرا بچیند و استدلال برای خوش بیاورد که با مرد افغان ازدواج کند یا نه. زنی که شام شب ندارد و ما هم این امکان را برای او فراهم نمی‌آوریم که خودش را تامین کند٬ برایش فرقی نمی‌کند که شوهرش افغان باشد یا ایرانی. زنی که فکر کند با این ازدواج از مرگ حتمی نجات پیدا می کند٬ این کار را می‌کند٬
او خلا دارد و وقتی ما نتوانسته‌ایم خلا او را پر کنیم و یک افغانی دارد آن را پر می کند چطور می‌توانیم خودمان را کنار بکشیم و بگوییم این مرد غیرقانونی وارد کشور شده٬ پس ما نه این ازدواج را به رسمیت می‌شناسیم نه بچه را. یعنی همیشه ما حالت دفاعی به خود می‌گیریم و گناه را به گردن کس دیگری می‌اندازیم.
آیا اگر کسی از دیوار خانه ما پرید و وارد خانه ما شد و اثری در خانه ما گذاشت٬ به راحتی از او بگذریم؟ چه فرقی بین حریم یک خانه و حریم یک کشور وجود دارد؟ ما نباید به استناد اینکه این فرد بدون مجوز وارد کشور شده٬ او را کنار بگذاریم.
خیلی از این کودکان و نوجوانان بی شناسنامه دارای والدین معتاد که بدون پیشگیری دارای فرزند ناخواسته شده و چون اسیر دام اعتیاد بوده برای فرزند خود شناسنامه اخذ نکرده و هم اکنون نیز با رویه قانونی طولانی که باید سپری کند حاضر به اخذ شناسنامه برای هیچ یک از فرزندان خود نیستند و این خود دلیلی برای بوجود آمدن کودکی خیابانی برای تامین مخارج منزل و اعتیاد اعضای خانواده می شود
که خود کودکان خیابانی دارای چندین دسته هستند. کودکان کار و خیابان را هر روز در کوچه پس کوچه‌های شهر می‌بینیم که خیلی بیشتر از قد و قواره شان بار زندگی را به دوش گرفته‌اند و خیابان‌های شهر را به دنبال یک لقمه نان گز می‌کنند. بچه‌هایی که «بابا نان داد، بابا آب داد» برایشان غریبه است؛ آنها تا چشم باز کرده اند، به تنهایی نان و آب را سر سفره شان گذاشته‌اند و زیر بار اعتیاد و بیکاری بزرگترهایشان سر خم کرده اند.بیشترشان یا شناسنامه ندارند، یا بچه‌های اعتیاد هستند. فقر مالی برای خیلی هایشان درس خواندن را محال کرده است و به جای آن، یاد گرفته‌اند در این روزهای شلوغ ابتدای مهر، سر راه بچه مدرسه ای‌ها و دانشجوها سبز شوند و به آنها فال و دستمال کاغذی بفروشند.